jăcŭlum, i, n. [jaculus]. I.Lit., a dart, javelin: solem prae jaculorum multitudine et sagittarum non videbitis, Cic. Tusc. 1, 42, 101: murum jaculo traicere, id. Fin. 4, 9, 22: has (litteras) ille in jaculo illigatas affert, Caes. B. G. 5, 44: acutum, Ov. M. 10, 130: torquere, Juv. 5, 155; 8, 124.—B.Trop.: fulminis, Mart. Cap. 2, 151: radiorum solis, id. 1, 13.—II.A net, v. jaculus.
jăcŭlus, a, um, adj. [jacio], that is thrown (mostly subst.). So, rete jaculum and simply jaculum, a casting-net, fishingnet, Plaut. Truc. 1, 1, 14; id. As. 1, 1, 86; cf.: hi jaculo pisces, illi capiuntur ab hamis, Ov. A. A. 1, 763.—Also of the net of the gladiator retiarius, Isid. Orig. 18, 54.— Hence, subst.: jăcùlus, i, m.A. (Sc. serpens.) A serpent that darts from a tree on its prey: jaculi volucres, Luc. 9, 720; 9, 822; Plin. 8, 23, 35, 85.—B. Jaculus (sc. funis or laqueus), a sling or noose which is thrown over the horns of oxen, a lasso, Col. 6, 2, 4 (al. laquei).