Gladiatorius, Adiectiuum. Pertaining to the fighting of sword players. vt, Gladiatorius ludus. Cicero. The place or schoole where sworde players were taught.Certamen gladiatorium.Cic.Gladiatorius congressus. Pli. The meeting of sword plaiers.Gladiatorius locus.Cic.Gladiatorium munus. Plin. Pugna gladiatoria.Cic.Gladiatorium est, stomachari.Cicer.It is the propertie of a swordplayer to be angrie.
Lewis and Short: Latin dictionary
glădĭātōrĭus, a, um, adj. [gladiator], of or belonging to gladiators, gladiatorial.I.Adj.: ludus, Cic. Cat. 2, 5, 9: certamen, id. de Or. 2, 78, 317: familia, a band or troop of gladiators, id. Sest. 64, 134; Caes. B. C. 3, 21, 4; Sall. C. 30, 7: munus, Suet. Caes. 10; 39; id. Tib. 7; 37; 40; id. Calig. 18; 26 et saep.: consessus,
spectators assembled at gladiatorial shows
, Cic. Sest. 58, 124; cf. locus,
a place for witnessing the same
, id. Mur. 35, 73: gladiatoria corporis firmitas, id. Phil. 2, 25, 63: animus, i. e.
desperate
, Ter. Phorm. 5, 7, 71: ad munus gladiatorium edendum, Liv. 28, 21, 1: spectaculum, id. ib. 2; Tac. A. 14, 17: Venus, i. e. clinopale, concubitus, App. M. 2, p. 121.—II.Subst.: glădĭātōrĭum, ii, n. (sc. praemium, auctoramentum), the hire or pay of gladiators, for which freemen engaged as gladiators in the public games: gladiatorio accepto decem talentis, Liv. 44, 31fin.— Adv.: glădĭātōrĭe, in the manner of a gladiator: quae gladiatorie, quae lenonice faceret, Lampr. Comm. 15, 4.