Furiæ, Goddesses of furie, and the daughters of Nor, and Acheron. There were of them three: Alecto, Tisiphone, and Megera. Poets fayned that these furies dwelled in hell: but the meaning of old writers was, that : ep were nothing but the wringings, tounents, & gnawings of ll consciences that veced naughtie meu.
Lewis and Short: Latin dictionary
fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.I. Appellatively (only poet. for furor or rabies): unius ob noxam et furias Ajacis Oïlei, Verg. A. 1, 41: ubi concepit furias, i. e.
became furious
, id. ib. 4, 474: tauri, Mart. 2, 43, 5: canum, Grat. Cyneg. 392: in furias agitantur equae, i. e.
furious
,
ardent desire
, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68: auri,
the fierce greediness for gold
, Sil. 2, 500: ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,
in just fury
,
just wrath
, Verg. A. 8, 494: honestae (Sagunti), Stat. S. 4, 6, 84.— Of things: tranare sonoras Torrentum furias,
the wild raging
,
roaring
, Claud. III. Cons. Hon. 45.—II. As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides). A. Prop.: Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum, Cic. N. D. 3, 18, 46: ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae, id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—B.Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.(a).Plur.: itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt, Cic. Sull. 27, 76: Furiae Catilinae, id. Par. 4, 1, 27: sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur, Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1: his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,
urged on by this female tormenting spiril
,
this fury of a woman
, id. 1, 47, 7.—(b).Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury.—So of Clodius: illa furia ac pestis patriae, Cic. Sest. 14, 33; of the same, id. ib. 17, 39; cf. also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores, id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141: hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor, Liv. 21, 10, 11.
Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a, a Roman family name.1. M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.—2. M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.—3. A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.—4. L. Furius Philus, consul in the year 618 A.U.C., who is introduced as a speaker in Cicero's Republic al.—II. Derivv. A. Fūrĭus (Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian): data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias), Cic. Verr. 2, 1, 42, 109; so, lex Furia (testamentaria), Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.: lex Furia Caninia (de manumissionibus), id. ib. 1, 42; for which: lex Fusia Caninia, Cod. Just. 7, 3.—B. Fūrĭānus a, um, adj., Furian: poëmata, i. e.
of the poet A. Furius Antias
, Gell. 18, 11, 4.— Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.