Finitor, pen. prod. finitôris, mas ge. Cice. A setter of boundes: a bounder of landes.Finitur viarum, Græcè Horistes, vel Horothetes. Budæus. Finitur rerum maximus.Stat.
Lewis and Short: Latin dictionary
fīnītor, ōris, m. [id.]. I.One who determines boundaries, a surveyor (syn.: decempedator, metator): quaestori permittant, finitorem mittant: ratum sit, quod finitor uni illi, a quo missus erit, renuntiaverit, Cic. Agr. 2, 13, 34; 2, 17, 45; 2, 20, 53; Non. 1, 37.—Comically: ejus (argumenti) nunc regiones, limites, confinia Determinabo: ei rei ego sum factus finitor, Plaut. Poen. prol. 49.—B.Transf.: circulus,
the horizon
, Sen. Q. N. 5, 17, 2; Luc. 9, 496.—II.One who ends: o cunctis finitor maxime rerum (Pluto), Stat. Th. 8, 91.