ēlātĭo, ōnis, f. [1. effero], a carrying out.I.Lit. (post-class.): FERRI, Inscr. Fratr. Arval. ap. Marin. 43 and 402.—B. In partic. 1.A carrying to the grave, a burial: mortui, Dig. 11, 7, 14, 3.—2.A lifting or raising up: onerum, Vitr. 8, 10: maris, i. e.
high waves
, Vulg. Psa. 92, 6. —II.Trop. (class.). A.A being carried away or hurried along; transport, passion: laetitia quasi gestientis animi elatio voluptaria, Cic. Fin. 3, 10 fin. (cf.: efferri laetitiā, under effero, II. B.).—B.Exaltation, elevation: elatio et magnitudo animi, Cic. Off. 1, 19, 64; cf.: elatio atque altitudo orationis, id. Brut. 17, 66: parium autem comparatio nec elationem habet nec submissionem, id. Top. 18, 71.—C.Self-exaltation, pride, elation (cf.: superbia, insolentia, arrogantia, vanitas, fastus, fastidium), Ambros. Psa. 4, 8; Serm. 17, 36 fin.; Arn. 2, 63; Vulg. 2 Macc. 5, 21.