Effugio, éffugis, pe. cor. effúgi, pe. pro. effúgitum, effúgere. To escape: to flie: to eschue or auolde.Longè effugere. Lucr. To flie farre of.Nunquam hodie effugies.Virg.Effugere ex vrbe.Plaut.To flie out of.Effugit rex è manibus. Ci. The king scaped out of their hãdsEffugere de prælio.Cic.Per manus infestas effugere.Ouid.To passe & scape throughe the mids of his enimies.Mari effugere.Cic.To scape by sea.Patria effugere.Plaut.Effugit memoria.Plaut. Vbi me effugerit memoria, ibi tu facito vt subuenias soror. When my memory shal faile me.Voluptas effugit.Stat. Effugere.To eschue or fly from.Amorem alicuius effugere.Ouid.To eschue ones loue.Oculorum aciem effugere, Vide ACIES.Calumniam effugere.Cic.Caten as aut vincula. Hor. To eschue.Crimen aliquod.Ouid.Maximos cruciatus præ cipiti via effugit. Quin. Diem aliquem effugere.Cic.To escape a day.Dolores intolerabiles.Cic. Incursum alîus. Lucr. Infamiam crudelitatis.Cic.To eschue to be reported cruel.Maculam aliquam. Ter. Maledictum omne.Cic. Manus. Cic.Nuptias. Ter. Mortem non effugiunt.Virg.Non dubito quin offÊsionem negligentiæ vitare atque effugere non possim. Ci. I doubt not but that I cannot eschue the blame of negligence.Peccata effugere.Ouid.
Lewis and Short: Latin dictionary
ef-fŭgĭo, fūgi (inf. pass. effugiri, Pseud. Syr. Sent. 815 Rib.), 3, v. n. and a. (class. and freq., esp. in the active sense). I.Neutr., to flee away; or, with reference to the result, to escape: effugias ex urbe inanis, Plaut. Trin. 3, 2, 75; so, ex urbe, id. ib. 2, 4, 196: e proelio, Cic. Phil. 2, 29: e manibus, id. de Imp. Pomp. 9 al.; cf. transf.: ex sitella (sors), Plaut. Cas. 2, 6, 44: a vita marituma, id. Bacch. 2, 3, 108: a quibus, Cic. Sest. 54 fin.: patriă, Plaut. Merc. 3, 4, 75: foras, id. Most. 1, 4, 3; cf. id. Curc. 5, 1, 8; Ter. Eun. 5, 5, 3: ad regem, Curt. 4, 15.— Absol.: pisces ne effugiant, cavet, Plaut. Truc. 1, 1, 16; Caes. B. G. 5, 58, 4; Cic. Att. 1, 16, 2; Verg. E. 3, 49 et saep.; cf.: via Nolam ferente, Liv. 8, 26.—With ne: parum effugerat ne dignus crederetur (= aegre impediebat, quin, etc.; Greek par) o)li/gon e)ce/fugen, etc.), Tac. H. 3, 39 fin.: propinque clade urbis ipsi, ne quid simile paterentur, effugerunt, Liv. 36, 25, 8.—II.Act.A. Of personal subjects: aliquid, to flee from, escape, avoid, shun (cf.: vito, caveo, fugio): ita vix poteris effugere infortunium, Plaut. Am. 1, 1, 295: pauca (with subterfugere), id. Capt. 5, 2, 18: malam rem, id. As. 2, 4, 9: impias propinquorum manus, Cic. Rep. 6, 12: dolores, id. Q. Fr. 1, 4, 4: mortem, Caes. B. G. 6, 30, 2: periculum celeritate, id. ib. 4, 35, 1; cf. id. B. C. 2, 41, 6: equitatum Caesaris, id. ib. 1, 65, 4: haec vincula, Hor. S. 2, 3, 71 et saep.; cf.: haec morte effugiuntur, Cic. Tusc. 1, 36: ea aetas tua, quae cupiditates adolescentiae jam effugerit, i. e.
has passed beyond them
, Tac. H. 1, 15: effugere cupiditatem regnum est vincere, Pub. Syr. 154 (Rib.).—Rarely with a rel. clause: numquam hodie effugies, quin mea moriaris manu, Naev. ap. Macr. S. 6, 1 (Trag. Rel. ed. Rib. p. 8).—Of inanimate subjects: res (me) effugit, it escapes me, I do not observe it: ubi eum locum omnem cogitatione sepseris, nihil te effugiet, Cic. de Or. 2, 34 fin.: nullius rei cura Romanos, Liv. 22, 33: neque hoc parentes Effugerit spectaculum, Hor. Epod. 5, 102: somniculosum plurima effugiunt, Col. 11, 1, 13 et saep.: petitiones corpore effugi, i. e.
narrowly
,
barely
, Cic. Cat. 1, 6, 15.— Rarely with a subject-clause: custodis curam non effugiat observare desilientem matricem, Col. 8, 11, 12.