Elicio, élicis. pen. cor. elícui, elícitum. pen. cor. vel clexi, electÛ, antiquè, elícere. Plaut.To draw, get, or pike out: to prouoke or allure: to get.Domo aliquem elicere. Horat. To allure one forth of dores.Elicere aluum. Plin. To prouoke to the stoole.Inferorum animas elicere.Cicer.To call or fetch vppe deade spirites.Aquas pluuias elicere.Ouid.To obtaine raine of God.Eliciunt cælo te luppiter.Ouid.They inake thee O Iupiter descend and come downe out of beauen.Ex terræ cauernis ferrum elicere.Cicer.To mine vnder the earth for yron: to fetth out of the bowels of the earth.Fauorem elicete.Tacit.To allure fauour.Suscitare & elicere fontem.Plin. iunior. To cause a well to spring.Elicere ignem conflictu & ictu lapidum.Cic.To strike fire by beating flints togither.Iras elicere. Sil. To prouoke to anger: to make angrle.Elicere lachrymas. Plautus. To make to werpe: to prouoke teares.Literas ab aliquo elicere. Cicero. To cause one to write lecters to vs.Manes sepulchris elicit. Tibul. To raise dead spirites.Sanguinem elicere.Cic.To draw out bloud.Elicere sudorem. Plin. To prouoke sweate. Conquirere & elicere blanditijs.Cic.To make search, and by faire meanes to get the knowledge of.Elicere multa ab aliquo & cognoscere, &c.To get % knoweledge of many things by one.Elicere & tanquam exprimere aliquid.Cicer.To bring, and, as it were, to presse foorth some what.Elicere arcana alicuius. Liuius. To gette one to vtter his secreatsElicere causam immutatæ alicuius voluntatis. Ci. To gette one to tel the cause why his goodwil is chãged toward vs.Oportunitatem elicere.Cic.Elicere ex mentibus diuinis prodigia.Liui.Elicere sententiam alicuius.Cic.To gette one to tell his opinion.Neruorum elicere sonos.Cic.To make strings sowne.Suspicionem elicere ex re aliqua. Cice. To gather suspition by a thing.VerbÛ ex eonunquam elicere potui de vi ac ratione dicendi.Cic.I could neuer get him to speake one worde, &c.Elicere verum.Plaut.To get the knowledge of the trueth.Elicere vlulatum. Plin. Vocem elicere.Cic.To make one to speake.Vocem è lateribus & faucibus elicere.Cic. Elicis & inuitas, vt quáplutima communicare tecum velim. Pli. Thou allurest and prouokest me to communitate verie many things with you.Elicere ad colloquium.Liui.To get one to come to communication.Aliquem ad dispurandum elicere.Cic.To get or bring one to dispute.Elicere ad pugnam.Liu.To allure one to fight with him.Elicere præmio, siue præmijs Cic.Hostes in suum locum elicere. Cæsa. To traine out his enimies, and make them come where he is. Acribus est stimulis eliciendus amor.Ouid.Elicienda est responsio.Cic.We must get an answeare to be made.
Is, vt plerique, quos opus regiæ alunt, vaniloquus, maria, terrasqúe inani sonitu verborum compleuit. Liui.
Lewis and Short: Latin dictionary
ē-lĭcĭo, lĭcŭi and lexi (elicuit, Caes. B. C. 3, 100, 2: elexisse, Arn. 5, p. 154), lĭcìtum (part. elicitus, Stat. Th. 4, 414; Luc. 9, 932; Vell. 2, 104, 4), 3, v. a. [lacio], to draw out, entice out, to lure forth, to bring out, to elicit (class.). I.Lit.A. In gen.: aliquem hinc foras, Plaut. Bacch. 3, 1, 17; cf. id. Men. 5, 6, 3: hostem ex paludibus silvisque, Caes. B. G. 7, 32, 2: omnes citra flumen, id. ib. 6, 8, 2: hostes in suum locum, id. ib. 5, 50, 3: aliquem ad pugnam. id. B. C. 3, 38. 1; 3, 85, 2; Liv. 2, 62; cf.: aliquem in proelium, Tac. A. 15, 13: aliquem praemiis ex civitatibus sociorum ad subeunda pericula, Cic. Balb. 9: vatem ad colloquium, Liv. 5, 15: aliquem, ut, etc., id. 6, 34 fin.; cf. Cic. Tusc. 5, 7 fin.: premere ubera ad eliciendum lac, Vulg. Prov. 30, 33.—B. In partic., in relig. lang.: Jovem, Manes, etc., to call forth, call down a god by religious rites; to raise, conjure up a departed spirit by magic arts, Ov. F. 3, 327; Plin. 28, 8, 27, 104; Arn. 5, p. 154; Cic. Vatin. 6; Tib. 1, 2, 46; Hor. S. 1, 8, 29; Stat. Th. 4, 414; Luc. 6, 733; Tac. A. 2, 28 al.—In a like sense: fulmina,
to call down
, Liv. 1, 20 fin.; Plin. 28, 2, 3, 13.—II.Trop.: terra elicit herbescentem ex eo (sc. semine) viriditatem, Cic. de Sen. 15, 51: vocem,
to utter
,
speak
, Cic. Deiot. 1 fin. (but in Lucr. 3, 58, and Cic. Tusc. 2, 24, 57, the better reading is eicere voces): voces et querelas, id. Brut. 80, 278: sermonem, Liv. 9, 6: verbum ex eo de via ac ratione dicendi, Cic. de Or. 1, 21, 97: sonos, id. N. D. 2, 60: sententiam alicujus, id. Att. 7, 1, 5; cf.: arcana ejus, Liv. 40, 23; and, veritatem, Tac. A. 4, 45: causas praesensionum,
to elicit
,
ascertain
, Cic. Div. 1, 8: misericordiam, Liv. 8, 28; Tac. H. 3, 58; cf. cupidinem, id. A. 16, 14: iram, Curt. 8, 5 fin.: studia civium, Tac. A. 15, 33 et saep.: ferrum e terrae cavernis, Cic. N. D. 2, 60, 151: ignem lapidum conflictu, id. ib. 2, 9fin.: sanguinem, id. poët. Tusc. 1, 48 fin. Kühn.; Tac. A. 12, 47: sudorem, Plin. 25, 11, 89, 189: alvum,
is, ĕa, id (m. eis, C. I. L. 1, 198; n. it, ib. 5, 875 al., and freq. in MSS. of Plaut.), gen. ējus (old form eiius, C. I. L. 3, 1365 et saep.; v. Prisc. 1, 4, 18, p. 545; also etius, ib. 2, 1276 al.; scanned ĕius, Plaut. Poen. 4, 2, 60; Ter. Eun. 1, 2, 51; v. Lachm. ad Lucr. 3, 374; also Cic. poët. N. D. 2, 42, 109: eius, monosyl., Plaut. Mil. 3, 1, 206; Ter. Eun. 4, 1, 7 et saep.; dat. ĕï, in ante-class. poetry often ēi, Plaut. Most. 4, 2, 32; Ter. Heaut. 3, 1, 46; Lucr. 2, 1136; 5, 300: eiei, C. I. L. 1, 198, 12 al.: eei, Inscr. Neap. 2423: iei, C. I. L. 1, 205, col. 2, 12 al.: ei, monosyl., Plaut. Capt. 2, 3, 68; id. Trin. 1, 2, 138 et saep.; Cat. 82, 3; cf. Prisc. 7, 5, 21, p. 740; Lachm. ad Lucr. 3, 374: eo, Inscr. Murat. 582; f. eae, Plaut. Mil. 2, 3, 77 Ritschl; Cato, R. R. 46, 1; v. Varr. L. L. 8, 28, 51; acc. im for eum, Lex ap. Cic. Leg. 2, 24, 60; Charis. 1, 17, p. 107 sq.; Paul. ex Fest. p. 103; also em, Tab. XII., tab. 1, fr. 1.— Plur. nom. m. ĕi, Plaut. Mil. 2, 4, 32; id. Stich. 1, 3, 47; Ter. Ad. prol. 23; but in the MSS. ii; Cic. de Or. 1, 19, 87 et saep.: eei, Inscr. Neap. 2423, 8: iei, C. I. L. 1, 185; Varr. L. L. 9, 1, 2 al.; but ī, Plaut. Trin. prol. 17; id. Mil. 3, 1, 158 al.; v. Ritschl prol. p. 98; gen. eum for eorum, Inscr. Murat. 582, 2; dat. and abl. eīs or iīs, also īs, C. I. L. 1, 198, 48; Plaut. Mil. 3, 1, 140, and freq. in MSS.: eis, monosyl., Ter. And. 1, 1, 36; id. Eun. 5, 8, 59 al.; v. Lachm. ad Lucr. 4, 934: ieis, C. I. L. 1, 204, col. 1, 5 al.; old form also ībus, Plaut. Mil. 1, 74; id. Truc. 1, 2, 17: ĭbus, Titin. et Pomp. ap. Non. p. 486; Lucr. 2, 88; cf. S. C. ap. Gell. 4, 6, 2; v. Lachm. l. l.; f. eābus, Cato, R. R. 152; cf. Prisc. 7, 3, 11, p. 733; v. more on these forms, Neue, Formenl. 2, 191-196), pron. demonstr. [root i-; Sanscr. itas; hence, i-ha, here; cf. i-bi, i-ta, i-dem, etc.]. I.He, she, it; this or that man, woman, thing. A. Referring to something already mentioned, in gen. 1. Referring to the third person: fuit quidam senex Mercator: navem is fregit apud Andrum insulam: Is obiit mortem, Ter. And. 1, 3, 16: venit mihi obviam tuus puer: is mihi litteras abs te reddidit, Cic. Att. 2, 1, 1: objecit ut probrum nobiliori, quod is, etc., id. Tusc. 1, 2, 3.—2. Of the first person: ego me credidi Homini docto rem mandare: is lapidi mando maxumo, Plaut. Merc. 3, 4, 47: haec omnia is feci, qui sodalis Dolabellae eram, Cic. Fam. 12, 14; Sen. Ep. 63 al. —3. Of the second person: qui magister equitum fuisse tibi viderere, is per municipia cucurristi, Cic. Phil. 2, 30.—B. Esp. 1. In connection with a noun: ea re, quia turpe sit, faciendum non esse, Cic. Off. 3, 13: ea res ut est Helvetiis enuntiata, etc., Caes. B. G. 1, 4: ne ob eam rem tribueret, etc., id. ib. 1, 13: flumen est Arar ... id flumen, etc., id. ib. 1, 12: sub id tempus, Liv. 43, 5: ejus disputationis sententias memoriae mandavi, Cic. Lael. 1, 3: ante eam diem, id. Att. 2, 11, 2: ea tempestate, Sall. C. 36, 4: quam urbem is rex condidit, Plin. 6, 17, 21, 61.—2. When is, ea, id would stand in the same case with the relative it is usually omitted; when the relative precedes, it is sometimes employed for emphasis: male se res habet, cum, quod virtute effici debet, id temptatur pecuniā, Cic. Off. 2, 6, 22. — 3. Connected with que and quidem, it gives prominence to a preceding idea: cum una legione eaque vacillante,
and that
, Cic. Phil. 3, 12, 31: inprimis nobis sermo isque multus de te fuit, id. Att. 5, 1, 3: tuus dolor humanus is quidem, sed, etc., id. ib. 12, 10: vincula et ea sempiterna, id. Cat. 4, 4, 7: certa flagitiis merces, nec ea parva, id. Phil. 2, 18, 44.— 4. It is sometimes used instead of the reflexive pronoun: Helvetii persuadent Rauracis, ut una cum iis (for secum) proficiscantur, Caes. B. G. 1, 5: Caesar etiam privatas injurias ultus est, quod ejus soceri avum Tigurini interfecerant, id. ib. 1, 12. — 5. It is sometimes placed, for greater emphasis, after a relative: multitudinem, quae fortunis vestris imminebat, eam ... se fecisse commemorat, ut, etc., Cic. Mil. 35, 95; cf.: urbem novam conditam vi et armis, jure eam legibusque de integro condere parat, Liv. 1, 19, 1.— C. Id, n., to designate an idea in the most general manner, that (thing, fact, thought, circumstance, etc.). 1. In gen.: quando verba vana ad id locorum fuerint, rebus standum esse,
hitherto
,
till now
, Liv. 9, 45, 2; so, ad id (sc. tempus), id. 3, 22: ad id diei, Gell. 17, 8: ad id quod natura cogeret, i. e. death, Nep. Att. 22, 2: id temporis,
at that time
, Cic. Mil. 10, 28; id. Cat. 4, 1, 10: id. Att. 13, 33: id aetatis,
at that age
, id. de Or. 1, 47; cf. id. Verr. 2, 2, 37, 91.—2. Esp. (a). Id, therefore, for that reason, on that account: id ego gaudeo, Cic. Q. Fr. 3, 1, 3: id misera maesta est, Plaut. Rud. 2, 3, 66: idne estis auctores mihi?
do you advise me to that?
Ter. Ad. 5, 8, 16.—(b). Id genus = ejus generis, Gell. 9, 12, 13: aliquid id genus scribere, Cic. Att. 13, 12, 3.—(g). Ad id, for that purpose: ad id quod sua quemque mala cogebant, evocati, Liv. 3, 7, 8: ad id quod = praeterquam quod, besides that: consul ad id, quod, etc., tunc quoque, etc., id. 44, 37, 12; 3, 62, 1; 26, 45, 8 al.—(d). In id, to that end, on that account, therefore: in id fide a rege accepta, Liv. 28, 17.—(e) In eo est, it is gone so far, is at that pass: quod ad me de Lentulo scribis, non est in eo,
it is not come to that
,
is not so
, Cic. Att. 12, 40: cum jam in eo esset, ut in muros evaderet miles,
when the soldiers were just on the point of scaling the walls
, Liv. 2, 17, 5; 28, 22, 8; Nep. Milt. 7, 3: in eo est, also, it consists in that, depends upon that: totum in eo est tectorium, ut sit concinnum, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, 1: ejus omnis oratio versata est in eo, ut, etc., id. de Or. 1, 57, 254: sic velim enitare quasi in eo mihi sint omnia, id. Fam. 15, 14.— (z) Ex eo, from that, hence: sed tamen ex eo, quod eam voluptatem videtur amplexari saepe vehementius, etc., Cic. Fin. 2, 9. — (h) Cum eo, ut (with subj.), with the condition or stipulation that, etc., Liv. 8, 14.— (q) Eo, adverbially, with the comp., so much, by so much; but frequently to be expressed in English by the, Cic. Quint. 9; so id. Q. Fr. 3, 1, 5.—D. Sometimes is refers to the foll. substantive, instead of to the preceding relative: quae vectigalia locasset, ea rata locatio (for eorum), Liv. 23, 11: ea libera conjectura est (for de hac re), id. 4, 20: quae pars major erit, eo stabitur consilio (for ejus), id. 7, 35: existit ea, quae gemma dicitur, Cic. de Sen. 15.—Sometimes, for emphasis, it is placed before the relative quod, to represent a thought or clause: ratus, id quod negotium poscebat, Jugurtham venturum, Sall. J. 56, 1; id. C. 51, 20: sive ille hoc ingenio potuisset, sive, id quod constaret, Platonis studiosus audiendi fuisset, Cic. de Or. 1, 20, 89: si nos, id quod debet, nostra patria delectat, id. ib. 1, 44, 196: si, id quod facile factu fuit, vi armisque superassem, id. Sest. 17, 39; 13, 30; so, id quo, id. Inv. 1, 26, 39: id de quo, Liv. 21, 10, 9. — It is thus apparently pleonastic after substantives: Octavio Mamilio—is longe princeps Latini nominis erat ...—ei Mamilio filiam nuptum dat, Liv. 1, 49, 9: cultrum, quem habebat, eum defigit, id. 1, 58, 11; cf. id. 3, 58, 1.—It is rarely pleonastic after the relative: quod ne id facere posses, idcirco dixeram, Cic. Ac. 2, 25, 79 dub. (B. and K. bracket id). — II.He, she, it; that man or the man (woman, thing), the one, that one, as a correlative to qui: si is, qui erit adductus, Cic. Verr. 2, 3, 89, 207: is mihi profecto servus spectatus satis, Cui dominus curae est, Ter. Ad. 5, 6, 5. And also in the first person: haec tibi scribo ... is, qui flevi, Sen. Ep. 1.—III.Such, of such a sort, character, or quality: in eum jam rediit locum, ut, etc., Ter. Heaut. 2, 3, 118: neque enim tu is es, qui, quid sis, nescias, Cic. Fam. 5, 12, 6; 4, 7, 2: itaque ego is in illum sum, quem tu me esse vis, id. Att. 7, 8, 1: is eram natus ... ut potuerim, Liv. 7, 40, 8.—Adj.: nec tamen eas cenas quaero, ut magnae reliquiae fiant, Cic. Fam. 9, 16, 8; id. Clu. 70: quae causae sunt ejus modi, ut de earum jure dubium esse non possit, id. de Or. 1, 57, 241: est enim credo is vir iste, ut civitatis nomen sua auctoritate sustineat, id. Fl. 15, 34. — B.Such, so great, of so high a degree: L. Mescinius ea mecum consuetudine conjunctus est, quod mihi quaestor fuit, Cic. Fam. 13, 26, 1.—Hence, advv.1. ĕā (sc. parte, viā, etc.), on that side, by that way, there: quod eā proxime accedi poterat, Cic. Caecin. 8, 21: itinera muniit: effecit ut eā elephantus ornatus ire posset, quā antea, etc., Nep. Ham. 3 fin.: postquam comperit, transitum eā non esse, Liv. 21, 32, 9; 5, 43, 2; 24, 2fin.; 26, 11 fin.; 27, 15 fin. al. — 2. ĕō, v. 2. eo.