Dominor, pe cor. domináris, dominâri. To be lord and maister: to rule and haue soueraignty: to beare rule.Horere & dominan.Cic. Dominari & rerum potiri: Ci. Dominari alicui regioni.Cic.To be gouernour of.Victis dominari.Virg.Dominari in aliquem.Ouid.To beare rule ouer one.Dominari in re aliqua.Sal.To beare cule inIn affectibus dominari. Quint. In mouing affections to rule mens mindes.Potentia dominatur in ciuitare.Cic.Vsus dicendi in omni pacata & libera ciuitate dominatur.Beaceth a great stroke.Consilium dominatur in corpore. Lucr. Dominari inter aliquos. Cæs. To haue sonerainety among. Dominor, aliquando passiuè capitur. Ci. O domus antiqua, heu qum dispari dominâte domino? Of howe vnlike a maister art thou gouerned in comparison of him thou had. dest before?Multos dominata per annos.Virg.That was gouerned many yeares.
Lewis and Short: Latin dictionary
dŏmĭnor, ātus (ante-class. inf domina rier, Verg. A. 7, 70), 1, v. dep. n. [dominus], to be lord and master, to have dominion, bear rule domineer (freq. and class.; for syn. cf.: regno, impero, jubeo, praesum). I. Prop., absol.: imperare quam plurimis, pollere, regnare, dominari, Cic. Rep. 3, 12; so,
absol
., id. 1, 33; id. Rab. Post. 14, 39; Sall. C. 2, 2; Liv. 33, 46; Tac. A. 4, 7; id. H. 1, 21; Verg. A. 2, 363 et saep.—With in and abl.: in capite fortunisque hominum, Cic. Quint. 30, 94; so, in aliqua re, id. ib. 31, 98; id. Div. in Caecil. 7 fin.; id. Verr. 2, 1, 51 fin.; Liv. 8, 31; Verg. A. 2, 327; Ov. F. 3, 315 al.— With inter or in: inter aliquos, Caes. B. G. 2, 31 fin.; so Ov. Am. 3, 6, 63: dominari in cetera (animalia), id. M. 1, 77: in adversarios, Liv. 3, 53.—With abl.: summā dominarier arce, Verg. A. 7, 70.—With the abl. only, Verg. A. 6, 766; 1, 285; 3, 97.— With dat.: toti dominabere mundo, Claud. in Ruf. 1, 143.—With gen.: omnium rerum, Lact. Ira, 14, 3; Tert. Hab. Mul. 1 al. in late Lat.—II.Transf., to rule, reign, govern, etc., of inanimate and abstract subjects: Cleanthes solem dominari putat, Cic. Ac. 2, 41: mare, Tac. Agr. 10 fin.: pestis in magnae dominatur moenibus urbis, Ov. M. 7, 553: inter nitentia culta Infelix lolium et steriles dominantur avenae, Verg. G. 1, 154: ubi libido dominatur, Crassus ap. Cic. Or. 65, 219; so, consilium, Cic. Rep. 1, 38: potestas (sc. censura) longinquitate, Liv. 9, 33: oratio, Quint. 8, 3, 62: fortuna, Cic. Q. Fr. 1, 1, 1, 4: usus dicendi in libera civitate, id. de Or. 2, 8, 33; id. Caecin. 25, 71: actio in dicendo, id. ap. Quint. 11, 3, 7: effectus maxime in ingressu ac fine (causae), Quint. 8 prooem. 7 et saep.: senectus si usque ad ultimum spiritum dominatur in suos, Cic. de Sen. 9, 38.—Hence, dŏmĭnans, antis, P. a., ruling, bearing sway.—Lit.: a gentibus dominantibus premi, Lact. 7, 15, 5. —Trop.: animus dominantior ad vitam, Lucr. 3, 397; id. 6, 238: dominantia nomina = vulgaria, communia, the Gr. ku/ria, proper, without metaphor, Hor. A. P. 234. —As subst.: dŏmĭnans, antis, m., an absolute ruler: cum dominante sermones, Tac. A. 14, 56; id. H. 4, 74.—Plur., Vulg. Jer. 50, 21; id. Apoc. 19, 16.—Adv.: dŏmĭnante, in the manner of a ruler, Dracont. Hexaem. 1, 331.!*? dŏmĭnor, āri, pass., to be ruled: o domus antiqua, heu, quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139; Nigid. ap. Prisc. p. 793; Lact. Mort. Pers. 16, 7.