Dissonus, pe. co. Adiect. That agreeth not: dissonant: disagreeing. vt Dissonus clamor. Liu.A confuse cry of sundry noises.Ritu dissona barbaries. Claud. Dissonus cœli cursus. Plin. A diuerse course of the planets.Dissonus crepitus. Plin. Dissonæ sermone gentes & moribus.Liu.People of sundry language and conditions.Sparsa ac dissona moles.Stat. Murmura dissona. Claud. Ora vulgi dissona. Lucan. Tutba dissona linguis. Claud.
Lewis and Short: Latin dictionary
dis-sŏnus, a, um, adj., opp. consonus, dissonant, discordant, confused (not anteAug.; nor in Verg., Ov., or Hor.). I.Lit.: chorus canentium dissonum quiddam canere, Col. 12, 2, 4; so, clamores, Liv. 4, 28; Plin. Ep. 3, 20, 4: voces (opp. congruens clamor), Liv. 30, 34: questus, Tac. A. 1, 34: vapor, i. e.
making a dissonant sound
, Plin. 2, 43, 43, 112.—2. In gen., disagreeing, different: gentes sermone moribusque, Liv. 1, 18; cf.: linguā agmina, Sil. 16, 19: linguis castra, id. 3, 221; linguis turba, Claud. Laud. Stil 1, 152: diversi postulantium habitus ac dissonae voces, Plin. Pan. 56, 6: ora vulgi, Luc. 3, 289: nationes, Amm. 23, 6 et saep.: venustas (opp. jucunde consonat), Quint. 9, 3, 72: cursus solis, Plin. 36, 10, 15, 73: carmina, i. e.
in elegiac measure
, Stat. S. 2, 2, 114: nationes, Mart. Cap. 2, 203: elementa, id. 9, 912 et saep.—With ab: nihil apud Latinos dissonum ab Romana re, Liv. 8, 8, 2.— II.Trop., discordant, jarring: collidens dissona corda Seditio, Sil. 11, 45.