Despicio, déspicis, pen. corr. despexi, despectum, despícere. Plaut.To looke downe at: to delpise or not to esteeme. Also to see or looke.Despicere ad aliquem. Plant. To looke downe to one.Fronte superba despicere aliquem. Claud. De vertice montis despicere in valles.Ouid.To looke down into the valleys.Despicere in terram. Lucan. To looke downe vpon.In vias despicere. Horat. Despicere, pro Aspicere.Cic.To see: to looke abroad.Catuli qui iam despecturi essent, &c.Cic.Whelpes that wil see verie shortly. Despicere, per translationem. Cicero. To despise and sette light by.
Despicor, pen. cor. despicâris, despicári, Idem quod Despicere. Ter. To despise: to contemne.Despicâtus. pen. prod. Nomen ex participio. Cic.Despised: contemned: naught made of: of whome no account is made.Ignobilissimos prius homines, & despicatissimos. Gell.
dē-spĭcĭo, exi, ectum, 3 (inf. perf. despexe, Plaut. Mil. 2, 6, 72), v. n. and a.I.To look down upon any thing (for syn. cf.: contemno, sperno, aspernor). A.Lit. (mestly poet.). (a).Neutr.: ad te per impluvium tuum, Plaut. Mil. 2, 6, 72; 2, 3, 16: de vertice montis in valles, Ov. M. 11, 504: a summo caelo in aequora, id. A. A. 2, 87: medios in agros, id. M. 1, 601: in vias, Hor. Od. 3, 7, 30 al.—Absol.: vultus suspicientis et despicientis, Plin. 35, 8, 34, 56.—Pass. impers.: colles, qua despici poterat, Caes. B. G. 7, 36, 2; Liv. 44, 6; Amm. 19, 5.—(b).Act.: si quis Pacuviano invehens curru multas et varias gentis et urbis despicere et oculis conlustrare possit, Cic. Rep. 3, 9, 14: Juppiter aethere summo Despiciens mare velivolum terrasque jacentis, etc., Verg. A. 1, 224 (v. Conington ad loc.); cf. Ov. M. 2, 178; id. F. 4, 569: e tumulis subjectam urbem, Sil. 12, 488: culmine cuncta, Luc. 5, 251: cavā montis convalle, Verg. G. 2, 187 (Forb. ad loc.): quos (populos) despicit Arctos, Luc. 1, 458.—(Acc. to Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 236, despicio with acc. always has the trop. force, to despise; and in all these passages should be read dispicere; and so Rib. in Verg., Munro ad Lucr. 4, 418; cf. dispicio.)—B.Trop. as v. act., to look down upon, to despise, disdain (class. and very freq. —syn.: contemnere, spernere): ut omnes despiciat, ut hominem prae se neminem putet, Cic. Rosc. Am. 46 fin.; cf. id. Fin. 3, 18 fin.; id. Rep. 1, 17: divitias (with contemnere honores), id. Lael. 23: suos, Caes. B. C. 3, 59, 3; ipsos, id. B. G. 1, 13, 5: legionem propter paucitatem, id. ib. 3, 2, 3; cf. copias, id. B. C. 3, 23; 87: paucitatem militum, id. ib. 3, 111; id. B. G. 6, 39 fin.: ullum laborem aut munus,
to disdain, decline, shun
, id. B. C. 3, 8 fin. et saep.: dum despicis omnes, Verg. E. 8, 32; Ov. M. 9, 438 et saep.—In part. perf.: homines despecti et contempti, Cic. Sest. 40, 87; cf.: huic despecto saluti fuit, Nep. Thras. 2, 2 (corresp. with contemptus and contemnentibus).—Partic. with the gen.: despiciens sui, Cic. de Or. 2, 89extr.; and poet.: despectus taedae, Sil. 8, 54.— II.To look away, not to regard, not to attend: simul atque ille despexerit, Cic. Rosc. Am. 8, 22.— Hence, P. a., dēspectus, a, um, contemptible, despicable: natura ejus, Tac. A. 13, 47: Euphrates, ingens modo, inde tenuis rivus, despectus emoritur, Mela, 3, 8, 5.—Comp.: improbos despectiores facere, Boëth. Cons. Phil. 3, pros. 4, p. 47 Obbar.
dēspĭcor, ātus, 1, v. dep. a. [despicio, no. I. B.), to despise, disdain (very rare): aliquem, Q. Pompeius ap. Prisc. p. 793 P.; Aur. Vict. Vir. Ill. 23.—Hence, dēspĭcā-tus, a, um, in a pass. sense, despised: vir me habet despicatam, Plaut. Cas. 2, 2, 15 and 19; cf. Ter. Eun. 2, 3, 92.—B. As P. a.: despicatissimus homo, Cic. Sest. 16; cf.: contemptissimi ac despicatissimi, id. Verr. 2, 3, 41, 98 Zumpt N. cr.