Deridiculus, Adiect. vt, Deridicula vanitas, apud Gellium. Vanitie to be laughed at.
Lewis and Short: Latin dictionary
dērīdĭcŭlus, a, um, adj. [derideo], very laughable, ridiculous (not in Cic. and Caes.): is deridiculu 'st omnibus, Plaut. Mil. 2, 1, 14: pueri, Gell. 13, 30, 9: versus, id. 12, 2, 3: quod est deridiculum, Varr. R. R. 1, 18, 5; so Liv. 39, 26.—And subst.: dērīdĭcŭ-lum, i, n., ridicule (subject.), or (object.) a mockery, game, an object of derision: quid tu me deridiculi gratia sic salutas?Plaut. Am. 2, 2, 50; id. Ps. 4, 5, 7; cf. Tac. A. 6, 2: deridiculo esse, id. ib. 3, 57: deridiculo corporis despiciendus,
deformity, absurdity
, id. ib. 12, 49: deridiculo haberi, a laughingstock, Ap. Flor. 1, no. 3, p. 341, 33.—In plur.: quod evenit usque ad deridicula quaedam,