Denego, denegas, pen. corr. denegáre. Plautus. Not to giue or graunt: to deníe earnestly.Dare denegabis. Ter. Thou wilt refuse to giue it.Deferre & Denegare, contraria.Cic.Denegârat se commissurum mihi gnatam suam.Terent.He saide he would not commit his daughter to me.Denegare alicui auxilium aduersus alterum. Cæs. To refuse to aide.Gandia alicui.Ouid. Honorem. Cic.Denegare naturæ & necessitati omnia iucunda.Cic.To vse no sensuall pleasure, either to delight nature, or for necesfities sake. Amnis tibi denegat vndas. Ouid. Occupatio onus impositum denegar.Cicer.My businesse doth not suffer me to take that charge vpon me.
Lewis and Short: Latin dictionary
dē-nĕgo, āvi, ātum, 1, v. a.I.To deny a thing, to say it is not so (very rare): datum denegant, quod datum est, Plaut. Men. 4, 2, 12: objecta, Tac. A. 15, 57.—Far more freq. and class. (cf., on the contrary, abnego).—II.To reject, refuse, deny a request, entreaty, etc. (for syn. cf.: nego, infitias eo, infitior, diffiteor, recuso, abnuo, renuo, detrecto). (a). With acc.: si tibi denegem, quod me oras, Plaut. Trin. 5, 2, 47: cum id quod antea petenti denegasset, ultro polliceretur, Caes. B. G. 1, 42; cf. id. B. C. 1, 32, 6: auxilia, Hirt. B. G. 8, 45: praemium dignitatis, quod populus Romanus, cum hujus majoribus semper detulisset, huic denegaret, Cic. Fl. 1; id. Verr. 2, 5, 14; cf. id. Phil. 11, 8, 19: sperata gaudia Nymphae Denegat, Ov. M. 4, 369 et saep.; with ellipsis of object: duo rogavi te: ne deneges mihi, Vulg. Prov. 30, 7.—Poet. of subjects not personal: undas amnis, afflatus ventus, Ov. Ib. 107 sq.: oratorium ingenium alicui, Tac. Or. 10.—(b). With inf. or acc. and inf. (poet.): denegavit, se dare granum tritici, Plaut. Stitch. 4, 1, 52; Ter. And. 1, 5, 6; Prop. 2, 24, 28 (3, 19, 12 M.): dare denegaris, Ter. Heaut. 3, 1, 78; Hor. Od. 3, 16, 38.—(g).Absol., Ter. And. 1, 1, 131; 4, 1, 6; 9; Cic. Fam. 5, 12, 2; id. Att. 1, 1; Suet. Caes. 1 al.—(d). With se, to deny one's self, i. e. subject his own will to another's (eccl. Lat.), Vulg. Marc. 8, 34.