Decoquo, decoquis, pe. cor. decoxi, decoctum, decóquere. Pli. To boile or seeth verie much: to seeth away: to chaunge, or digest perfitely: to consume or waste: to bring detriment or losse: to conuert, or turne into.Decoquere holus. Hor. Humorem decoquit. Virg.Iram decoquere. Claud. Decoquunt anni materiam. Quint. Yeares diminishe, wast, or weare away much of the matter.Decoquit domino res. Colum. When a man bestoweth labour on a thing, and it doth not quite coste.Decoquitur argentum experientibus.Liu.Siluer wasteth in the trying.Decoquere creditoribus.Cic. Pli. To consume and waste hissubstaunce, that the creditours can haue nothing: to bee bankerout.Dccoquere bonæ spei. pro Bon am spem fallere. Seneca. To frustrate and deceiue the good hope & expectation of men.Dccoquenda est tibi animi ægritudo.Thou muste bite on the bridle.Ambitione auaritiáque in villas ac suburbane decoquentibus. Plin. Wasting and consuming vpon.Omnem succum in venenum decoquit, id est, conuertit.
Lewis and Short: Latin dictionary
dē-cŏquo, xi, ctum, 3, v. a.I.To boil away, boil down, diminish by boiling. A.Lit.: usque quo ad tertiam partem decoxeris, Varr. R. R. 1, 2, 26; so acetum ad quartas, ad tertias, Col. 12, 34; Plin. 22, 25, 69, 140: in dimidiam partem, Col. 12, 24, 1: aquam, id. 12, 26: pars quarta (argenti) decocta erat,
had melted away, passed off into dross
, Liv. 32, 2.—B.Trop.1. With acc., to diminish, repress, consume, waste: multum inde decoquent anni, Quint. 2, 4, 7; Plin. 21, 6, 17, 31: accensam sed qui bene decoquat iram, Claud. in Eutrop. 2, 349.—Poet., with a personal object: hic campo indulget, hunc alea decoquit, Pers. 5, 57.—2.Absol.a. Of personal subjects, to run through the property of one's self or others; to become a bankrupt: tenesne memoria, praetextatum te decoxisse?Cic. Phil. 2, 18: qui primus hoc cognomen acceperit decoxit creditoribus suis, Plin. 33, 10, 47, 133.—b.To waste away, become impaired, decline: res ipsa jam domino decoxit, Col. 11, 1, 28: quibus (annis) inertiā Caesarum (imperium) quasi decoxit, Flor. 1, Prooem. 8: templorum vectigalia cotidie decoquunt, Tert. adv. Gent. 42: spero non tibi decoquet ornithon, Varr. R. R. 3, 2, 16.II.To boil, cook. A.Lit.: axungiam fictili novo, Plin. 28, 9, 37, 138: cyathum aceti in calice novo, id. 32, 7, 25, 78: lentem in vino, id. 22, 25, 77, 147: rapa aqua, id. 18, 13, 34, 126: olus, Hor. S. 2, 1, 74 et saep.—Hence, 2.Part. perf. subst. a. dēcocta, ae, f. (sc. aqua), an icy-cold decoction, invented by Nero as a drink, Suet. Ner. 48; Juv. 5, 50; cf. Plin. 31, 3, 23, 39. With aqua, Mart. 14, 116.—b. dē-coctum, i, n., a medicinal drink, potion, Plin. 22, 20, 23, 49; 27, 12, 84, 108 al.—B.Transf., pass. (acc. to coquo, no. I. b.), to ripen, dry, Plin. 17, 24, 37, 226; Pall. 1, 34, 7.—2.To concoct, fabricate, invent: consilia nefarii facinoris, Decl. M. Posc. Latr.—3.Trop.: suavitatem habeat orator austeram et solidam, non dulcem et decoctam, a severe and solid, not a luscious and mellow sweetness (the fig. being taken from wine), Cic. de Or. 3, 26, 104.—Hence, dēcoctĭus, adj. comp. (cf. no. II. B. 2.), riper, of composition; more carefully elaborated: aspice et haec, si forte aliquid decoctius audis, Pers. 1, 125.