Confúsio, onis, f. g. Verbale. A confusion, or disorder: trouble of minde or dismaying.Confusio omnium rerum.Cic.A confounding.Religionum confusio.Cic.A confounding of diuers religions.Coniunctio confusióque virtutum philosophis ratione quadam distinguitur.Cic.The ioyning and mixture.Perturbatio vieæ & magna confusio.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
confūsĭo, ōnis, f. [confundo]. I.A mingling. A. Prop.: si duorum materiae ex voluntate dominorum confusae sint, totum id corpus quod ex confusione fit, etc., Just. Inst. 2, 1, 27; Dig. 6, 1, 23, 5: colorum, App. de Mundo, p. 66, 24, 2.—2. Concr., a mixture, union: arcum esse multarum imaginum solis confusiones, Sen. Q. N. 1, 3, 5.—B.Trop.1.A mingling, mixing, uniting, combining (rare): haec conjunctio confusioque virtutum, Cic. Fin. 5, 23, 67.—Far more freq., and in good prose, 2.A confounding, confusion, disorder: religionum, Cic. Leg. 2, 10, 25: virtutum, id. Fin. 5, 23, 67: temporum, id. Off. 2, 19, 65: suffragiorum (i. e. not according to centuries, but viritim), id. Mur. 23, 47 (cf.: confusum suffragium, Liv. 26, 18, 9): perturbatio et confusio vitae, Cic. N. D. 1, 2, 3; cf. Quint. 3, 6, 29: populi, Vell. 2, 124; Quint. 12, 5, 3; Tac. H. 3, 38; Plin. Ep. 1, 22, 12: multi circuli et indecora confusio, id. ib. 3, 20, 4; id. Pan. 86, 3: vultus, Petr. 101, 8.— II. (Acc. to confundo, II. B.) Oris, a reddening, blushing, Tac. H. 4, 40.