Condio, condis, condíui vel condij, condîtum, pen. prod. condîre. Plaut.To season meate: to powder or otherwise order itito preserue it from corruption, as in conserues. Also to temper wisely: to make more pleasamit and acceptable.Labore in venatu, sudore, cursu, fame, siti condiebant epulas Lacedæmonij.Cic.They saused their bankets.Condire morruos.Cic.To embainme dead cerpses.Mortuos cera circunlitos condiunt Persæ.Cic. Condire, per translationem: vt. Condire tristitiam bilaritate. Cic.To temper or mitigate sorrow with mirth.Ambiguitare condire vrbanitatem. Quint. Asperitas contentionis oratorrs ipsius humanitate conditur.Cic.Is saused or tempeced with it.Voluptatibus aliquid condire. Quint. Condire vitia naturæ studio malitiæ atque artificio.Cic.To temper or mixe naturall vices with more lewdnesse gotten by studie and inoustrie.
Lewis and Short: Latin dictionary
condĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [an access. form from condo, q. v. II., and cf. compono, II. B. 2.] (orig. belonging to econ. lang.). I.To put fruit in vinegar, wine, spices, etc., to preserve, pickle: oleas albas, Cato, R. R. 117: lactucam (corresp. with componere), Col. 12, 9, 3; 12, 7, 5: corna, pruna, id. 12, 10, 2: caules vitium in aceto et muriā, Plin. 14, 19, 23, 119 al.—2.Transf.a. Unguenta, to make fragrant, Cic. de Or. 3, 25, 99.—b.To embalm a dead body: mortuos (Aegyptii), Cic. Tusc. 1, 45, 108.—II. Of food, to make savory, to season, spice: cenam, Plaut. Ps. 3, 2, 21: meas escas, id. ib. 3, 2, 41: fungos, helvellas, herbas omnes ita, ut nihil possit esse suavius, Cic. Fam. 7, 26, 2: jus male conditum, Hor. S. 2, 8, 69: vinum, Dig. 33, 6, 9; cf.: quis non videt, desideriis omnia ista condiri?Cic. Tusc. 5, 34, 97.—Hence, 2. As subst.: con-dītum, i, n. (sc. vinum), aromatic wine, spiced wine, Plin. 14, 16, 19, 103; Pall. Oct. 19; id. Febr. 32; Cael. Aur. Tard. 3, 5 al.— B.Trop., to cultivate, ornament; to make pleasant or agreeable; to soften, temper, etc. (freq. in Cic.): duo sunt, quae condiant orationem: verborum numerorumque jucunditas, Cic. Or. 55, 185; cf. Quint. 12, 10, 38; and 6, 3, 40: vitia,
to set off
, Cic. Clu. 26, 72: hilaritate tristitiam temporum, id. Att. 12, 40, 3: gravitatem comitate, id. Sen. 4, 10; cf. id. Mur. 31, 66: aliquid natura asperum pluribus voluptatibus, Quint. 5, 14, 35: urbanitatem ambiguitate, id. 6, 3, 96. —Hence, condītus, a, um, P. a.A. (Acc. to II. A.) Seasoned, savory: conditiora facit haec supervacanei etiam operis aucupium atque venatio, Cic. Sen. 16, 56: sapor vini, Col. 12, 20, 7.—B.Trop. (acc. to II. B.), of discourse, polished, ornamented: sermo, Poët. ap. Cic. Att. 13, 52, 1: nimium condita oratio, Quint. 11, 3, 182.— Comp.: oratio lepore et festivitate conditior, Cic. de Or. 2, 56, 227; id. Brut. 29, 110. —Of the speaker: nemo suavitate conditior, Cic. Brut. 48, 177.—Sup. and adv. not in use.