Concílio, concílias, conciliâre. Plautus. To accorde or make friendes togither: to reconcile: to get: to procure.Conciliare & commendare.Cic.Conciliat & coniungit inter se homines ratio & oratio. Ci. Knitteth and ioyneth togither.Conciliare & conseruare.Cic.Animos hominum conciliare, & ad vsus suos adiungere. C. To winne mens fauours.Conciliare aliquem ad alterum. Plautus. To reconcile: to bring in friendship with.Conciliare aliquem alteri.Cic. Idem. Parentibus & dijs immortalibus, & patriæ nos primùm natura conciliar.Cic.Ioyneth or knitteth vs to. Virtus conciliat amicitias.Cic.Vertue ioyneth in friendshippe.Auro conciliator amor. Prop. Loue is procured with mony.Pecunia conciliare sibi legiones.Cic.With money to get the fanour of the legiones.Conciliauit has res homini natura.Cic.Nature hath commended these things to man.Conciliat eos hæc res inter sese.Cic.Knitteth in loue.Amorem sibi conciliare ab aliquibus.Cic.To get fauor of.Animum alicuius conciliare sibi.Liu.To winne his fauor.Animos coniugum conciliat partus. Sen. Iudicum animos sibi conciliare. Quin. To moue the iudges to fauour him.Affinitatem inter aliquos conciliare.Plaut.To make aliance betwene.Artes suas conciliare dictis.Ouid.To praise their artes and make esteemed with wordes.Authoritatem conciliare rei alicui. Plin. To make more esteemed and regarded.Conciliare alicui beneuolentiam alterius.Cic.To procure him ones fauour.Ad beneuolentiam animos aliquorum erga alios conciliare.Cic.To procure to loue or fauour.Ciuitatem aliquam prouinciæ alicui conciliare. Cæs. Conciliare ciuitatem aliquam amicitia. Cæs. Conciliare coniunctionem cum aliquo: cui Dirimere cõiunctionem, opponitur.To procure familiatitie.Fidem in dicendo conciliat amplificatio.Cic.Maketh the thing to be the more beleeued as true.Conciliare sibi gratiam per rem aliquam.Cicer.To get fauour by.Incommoda alicui conciliare. Lucret. To worke ones difcommodities.Laudem maiorem conciliare. Quint. To get.Miseros magis fortuna conciliat suis. Sen. Adnersitie causeth to fauonr more.Conciliare nugas.Plaut.Odium re aliqua conciliare. Plin. Opem potentium conciliare.Terent.To make peace: to set at one.Conciliare pacem ab aliquo. pro Cum aliquo. Plaut.Pacem inter ciues conciliate.Cic.To make friendship.Pecuniam conciliare.Cic.To gather money.Somnum conciliare, cui opponitur Fugare somnum. Plin. To procure sleepe: to make to sleepe.Toros conciliare.Stat.Vires conciliare alicui.Stat.To make strong.Voluntatem alicuius conciliare sibi. Cice. To get ones good will.Voluptas corum, quibus probari volumus concilianda.Cic.Amicè conciliari alicui. Horat. Concilia eum huc.Plaut.Get him to come hither.Sursum aliquid conciliare, apud Lucretium.To gather togither aboue.
Lewis and Short: Latin dictionary
concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [concilium]. I.To bring together several objects into one whole, to unite, connect (class. in prose and poetry, not in Hor.). A. Prop. (thus several times in Lucr. of the union of atoms): primordia Non ex illarum conventu conciliata,
not formed by the union of separate parts
, Lucr. 1, 612; 2, 901: dispersa, id. 6, 890: omnia in alto, id. 5, 466; cf. also id. 1, 1042; 2, 552.—Of physical union of other kinds: traduces bini inter se obvii miscentur alliganturque unā conciliati, Plin. 17, 23, 35, 211; of medic. mixtures: gramen hyoscyami cerae,
to mix
, Ser. Samm. 40, 754.—2. Of the fulling of cloth: vestimentum, Varr. L. L. 6, 43 Müll.—B.Trop.1.To unite in thought or feeling, to make friendly, to procure the favor of, to make inclined to, to gain, win over; constr. aliquos inter se, aliquem alicui or absol. (in this sense very freq.). (a).Aliquos inter se: quin res publica nos inter nos conciliatura conjuncturaque sit, Cic. Fam. 5, 7, 2; so, conciliare et conjungere homines inter se, id. Off. 1, 16, 50: feras inter sese, id. Rosc. Am. 22, 63.—(b).Aliquem (aliquid) alicui: conciliare sibi, avertere ab adversario judicem, Quint. 6, 1, 11: quas (legiones) sibi conciliare pecuniā cogitabat, Cic. Fam. 12, 23, 2: Pammenem sibi similitudine fortunae, Tac. A. 16, 14: homines sibi, Nep. Ages. 2 fin.; id. Them. 10, 1: simulatque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum, Cic. Fin. 3, 5, 16: eam civitatem Arvernis, Caes. B. G. 7, 7; cf.: reliquas civitates amicitia Caesari, id. B. C. 3, 55 fin.: per quam (causam) cum universo ordini tum primoribus se patrum concilient, Liv. 4, 48, 9: arma sibi, Verg. A. 10, 151: deos homini, Ov. F. 1, 337: audientem exordio, Quint. 8, prooem. 11: judicem probationibus nostris, id. 4, 3, 9: Maurorum animos Vitellio, Tac. H. 2, 58; cf.: quas res quosque homines quibus rebus aut quibus hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura, Quint. 5, 10, 17: omne animal primum constitutioni suae conciliari, i. e. governs itself in accordance with, etc., Sen. Ep. 124, 14; cf. id. ib.15 sqq.: primum sibi ipsum conciliatur animal, id. ib.17: frui iis rebus, quas primas homini natura conciliet, Cic. Ac. 2, 42, 131; cf. conciliatio, I. B. 2.—Without dat.: conciliabat ceteros reges, Nep. Hann. 10, 2; so, accusatorem, Quint. 6, 1, 12: conciliare, docere, movere judicem, id. 11, 1, 61; cf. id. 2, 5, 7; 3, 9, 7: plures, Tac. A. 15, 51: animos hominum, Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. de Or. 3, 53, 204: animum judicis, Quint. 4, 1, 25; cf.: animos judicum (opp. alienare), id. 11, 1, 8: animos plebis, Liv. 1, 35, 2: animos militum pollicitationibus, Suet. Oth. 6; cf. Tac. H. 1, 18, —(g). (Aliquem) ad aliquid: Labienum praefecit togatae, quo majore commendatione conciliaretur ad consulatūs petitionem, Auct. B. G. 8, 52.—(d).Absol.: nihil est ad conciliandum gratius verecundiā, Quint. 11, 3, 161: conciliare, narrare, id. 3, 4, 15.—2. = commendo, to represent something to one as agreeable, pleasant, etc., i. e. to recommend: et dictis artes conciliasse suas, Ov. Tr. 3, 11, 42.—II. With acc. and dat. (aliquid alicui) or absol., to procure, provide, prepare, produce something for one. A. With physical objects. 1. Of the procuring of a maiden, an object of love, in an honorable and (more freq.) in a dishonorable sense, to unite, procure, couple (cf. Lucr. 5, 961): tute ad eum adeas, tute concilies, tute poscas, Plaut. Trin. 2, 2, 111: num me nupsisti conciliante seni?Ov. Am. 1, 13, 42: conciliata viro, Cat. 68, 130: existimabatur Servilia etiam filiam suam Tertiam Caesari conciliare,
to give as a mistress
, Suet. Caes. 50: cum ei dignatio Juliā genitam Atiam conciliasset uxorem, Vell. 2, 59, 2.—Once with ad: a tuā me uxore dicam delatum, ut sese ad eum conciliarem, Plaut. Mil. 3, 1, 206.—2.To procure, obtain by purchase or otherwise, to purchase, acquire, win, gain: illum mihi, Plaut. Poen. 3, 5, 25; cf.: male habiti et male conciliati, i. e.
at a bad bargain
, id. Ps. 1, 2, 1: prodi, male conciliate, Ter. Eun. 4, 4, 2: Mi. Estne empta mihi haec? Pe. His legibus habeas licet, Conciliavisti pulcre, Plaut. Ep. 3, 4, 39 sq.: ut tibi recte conciliandi primo facerem copiam,
a chance for a good bargain
, id. Pers. 4, 3, 69: si ullo pacto ille (filius) huc conciliari potest,
can be brought here
, Plaut. Capt. 1, 2, 22 (cf. id. ib. prol. 33): HS. viciens ex hoc uno genere,
to extort
, Cic. Verr. 2, 2, 58, 142; cf. pecunias, id. ib. 2, 2, 55, 137; 2, 3, 30, 71; 2, 3, 84, 194; and, in a more gen. sense: summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, id. Ac. 2, 42, 131.—B. With abstr. objects, to cause, bring about, procure, acquire, make, produce, etc.: affinitatem et gratiam, Plaut. Trin. 2, 4, 42; cf. gratiam, Suet. Calig. 3: pacem inter cives, Cic. Fam. 10, 27, 1; cf. Ter. Heaut. 5, 5, 2: amorem sibi, Cic. Arch. 8, 17; cf. id. de Or. 2, 51, 206: favorem ad vulgum, Liv. 29, 22, 8; cf.: favorem populi, Suet. Caes. 11: amicitiam cum aliquo, Cic. Deiot. 14, 39: gloriam, id. Mur. 20, 41: laudem, Quint. 2, 7, 4: dignitatem auctoribus suis, Tac. Or. 9: famam clementiae, Liv. 21, 60, 4: majestatem nomini Romano, id. 29, 11, 4: odium, Quint. 5, 13, 38; 6, 2, 16: risus,
, id. Att. 5, 3; Just. 7, 6, 10; cf.: jugales toros, Stat. S. 3, 5, 70.—Hence, concĭlĭātus, a, um, P. a. (in acc. with I. B.), friendly; in partic. in a pass. sense. A.Beloved: (Hasdrubal) flore aetatis primo Hamilcari conciliatus, Liv. 21, 2, 3: juvenis aetatis flore conciliatus sibi, Curt. 7, 9, 19; cf. Suet. Vit. Ter. 1; id. Vit. 7.—In sup.: est nobis conciliatissimus, Symm. Ep. 9, 37.—B. In an act. sense, favorably inclined, devoted, favorable to something; comp.: ut judex ad rem accipiendam fiat conciliatior, Quint. 4, 2, 24: (homo) voluptati a naturā conciliatus, a dolore autem abjunctus alienatusque est, Gell. 12, 5, 18.—Adv. not in use.