Consolatio, onis, f g. Verbale Cic.Solace: comforting.Ad hæc omnia vna consolatio est.Cicer.There is one comfort for all these things.Adhibere alicui consolationem Cic.To comfort.Habent nonnullam in se consolationem pœnæ quæ virtute suscipiuntur. Cicer.Punishinentes taken for vertue haue some comfort in them.Lenire se consolatione.Cic.To case or asswage his sorrowe with some consolation.Leuat dolorem consolatio.Cicer.Tomforting asswageth or mittigateth sorrow.Medetur consolatio.Cic.Consolatione permulcere senectutem.Cic.Sustentat me consolatio vna.Cic.One comforte maketh me haue a good hope.Sustentari consolatione.Cic.Vincit omnem consolationem dolor.Cicer.No consolation can ease my sorrow.
Lewis and Short: Latin dictionary
consōlātĭo, ōnis, f. [id.], a consoling, consolation, comfort (in good prose; most freq. in Cic.). I. In gen.: uti consolatione, Cic. Prov. Cons. 7, 15: non egere consolatione, id. Tusc. 3, 32, 77; id. Brut. 96, 330: stultam senectutem praeterita aetas nullā consolatione permulcere potest, id. Sen. 2, 4.—With gen. subj.: litterarum tuarum, Cic. Fam. 5, 13, 1: Epicuri, id. Tusc. 3, 22, 78.—With gen. obj.: malorum, Cic. Fam. 6, 4, 2.—In plur., Cic. Tusc. 3, 30, 73; 3, 32, 77.—B.Meton., a consolatory discourse or treatise, Cic. de Or. 3, 55, 211; Quint. 10, 1, 47; 11, 3, 153.—II. Esp., the title of a lost treatise of Cicero: De Consolatione, a fragm. of which is given by B. and K., Cic. Opera, xi. pp. 71-75.—B.An encouraging, encouragement: timoris,
an alleviating
, Cic. Att. 1, 17, 6; Hirt. B. G. 8, 38; Auct. B. Alex. 8.