Compléxio, Verbale, Idem quod Complexus. Cic.A comprehending, &c.
Lewis and Short: Latin dictionary
complexĭo (conp-), ōnis, f. [complector] (Ciceron.), a combination, connection.I. Prop. A. In gen.: (atomorum), Cic. Fin. 1, 6, 19.—Of the zodiac, App. de Mundo, p. 57, 37.—B. Esp., in late Lat., for a physical constitution or habit: bona, Firm. Math. 5, 9.—II.Trop.A. In gen., a combination, association: cumulata bonorum, Cic. Tusc. 5, 10, 28.—B. Esp. 1. Of discourse: brevis totius negotii,
comprehension
,
comprisal
, Cic. Inv. 1, 26, 37: mira verborum, id. Phil. 2, 37, 95.—2. T. t. a. In rhet. (a).A period: longissima est igitur complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest, Cic. de Or. 3, 47, 182: nec acervatim multa frequentans unā complexione devinciet,
crowd into one period
, id. Or. 25, 85.— (b).A rhetorical figure, according to whichone constantly recurs to what has been previously said, Auct. Her. 4, 14, 20.—b. In philos. lang. (a).A conclusion in a syllogism, Auct. Her. 2, 18, 28; 2, 29, 40; Cic. Inv. 1, 37, 67; 1, 40, 72; 1, 47, 87; Quint. 5, 14, 5 sq.—(b).A dilemma, Cic. Inv. 1, 29, 45; Ascon. ad Div. in Caecil. 14, 45.—c. In gram., a contraction of two syllables into one, for the Gr. sunai/resis and sunaloifh/ (opp. divisio), Quint. 1, 5, 17; cf. id. 1, 5, 6.