Castigo, castígas, pen. prod. castigâre. Terent.To corvect: to chastice: to chide: to rebuke: to reprehend.Ad vnguem castigare carmen. Horat. To amend perstcely.Castigare dictis.Plaut. Castigare literis. Cæs. Dolorem immodicum castigare. Lucan. To reprehend.Castigatus animi dolor.Cic.Asswaged: diminished.Frons castigata.Stat.A countenaunce so well framed, as is can not be reprehended.Libertas iubarum castigata.Stat.The maines cut shorter.Castigare moras.Virg.To blame for long tarying.Pectus castigarum.Ouid.So well amended, as it can not be better.Castigare segnitiem alicuius.Cic.Castigare sein aliqua re.Cic. Castigare.Virg.To punish.Castigare verberibus.Cic.Vinculis & carcere castigare. Ci. To punish by imprisonmet.Castigare dolos.Virg. Castigare improbos. Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
castīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [castum-ago, as purgo = purum-ago], to set right by word or deed, to correct, chastise, punish; to blame, reprove, chide, censure, find fault with (syn.: animadvertere, punire; more forcible than reprehendere and vituperare; weaker than culpare; class. in prose and poetry): pueros non verbis solum, sed etiam verberibus, Cic. Tusc. 3, 27, 64; so, verberibus, Plin. 8, 3, 3, 6; cf. Liv. 26, 27, 8; Curt. 8, 6, 5: magnā clade, Liv. 39, 1, 4: baculo, Front. Strat. 1, 1, 3: quo saepius (magister) monuerit, hoc rarius castigabit, Quint. 2, 2, 5: laudat Pompeius... segniores castigat atque incitat, Caes. B. C. 1, 3; so opp. laudare, Liv. 27, 8, 18; Tac. Agr. 21: castigando increpandoque plus quam leniter agendo, proficere, Liv. 27, 9, 8: servos exuviis bubulis, Plaut. Most. 4, 1, 26: aliquem dictis plurumis, id. Bacch. 4, 8, 67; Verg. A. 5, 387: verbis, Cic. Off. 1, 25, 88; Liv. 36, 20, 4: litteris, Caes. B. C. 3, 25: per litteras, Tac. A. 3, 35: leniter, Liv. 30, 15, 10; 36, 31, 8: vehementissime, Petr. 109, 1: in hoc me ipse castigo quod, etc., Cic. Tusc. 5, 1, 4: segnitiem hominum atque inertiam, id. de Or. 1, 41, 184; Liv. 31, 6, 5: nimiam lenitatem, id. 39, 55, 1: moras, Verg. A. 4, 407: dolos, id. ib. 6, 567: vitia, Juv. 2, 35; Vulg. Psa. 117, 18; id. Heb. 12, 6 al.—II. Esp. A.To correct some error, to set right, mend (poet. or in post-Aug. prose) ( = corrigere, emendare): carmen, Hor. A. P. 294: amicae verba, Juv. 6, 455: examen improbum in trutină, Pers. 1, 6: vitia sua, Plin. Pan. 46, 6.—B.To hold in check, to restrain; lit. and trop. (rare for the more usu. coërcere, cohibere, etc.): quid illum credis facturum, nisi eum ... servas, castigas, mones?Ter. Heaut. 3, 3, 31: equum tenacem, non parentem frenis asperioribus castigare, Liv. 39, 25, 13; Tac. A. 6, 13: castigatus animi dolor, Cic. Tusc. 2, 21, 50: risum crebris potiunculis, Petr. 47, 7: lapsus, Stat. Th. 6, 700; cf. under P. a.—Hence, b. Of relations of space, to enclose, surround, encompass, confine, shut in: insula castigatur aquis, Sil. 12, 355.— Hence, castīgātus, a, um, P. a. (poet. or in post-Aug. prose), confined, compressed; hence, 1. As a designation of physical beauty, small, slender, close: pectus, Ov. Am. 1, 5, 21: frons, Stat. S. 2, 1, 43.—2.Trop., restrained, checked: luxuria tanto castigatior, quanto posset esse liberior, Aug. Civ. Dei, 5, 24: castigatissima disciplina,
the strictest
, Gell. 4, 20, 1 Hertz (Cod. Reg. castissima).—Adv.: castīgātē. a. (Acc. to castigatus, 1.) Compressedly, briefly: castigatius, Macr. Somn. Scip. 1, 6: castigatius eloqui, Aug. Doctr. Christ. 4, 14.—b. (Acc. to 2.) Restrainedly, within bounds: vixit modeste, castigate, etc., Sen. Contr. 6, 8: vivere, Amm. 22, 3, 12.