Argumentor, argumentâris, argumentári. Cic.To argue, reasou or dispute.Argumentari & coniectura prosequi. Author ad Heren. ArgumÊtari & disputare Ci. ArgumÊtari & disserere. Cic.Illa non argumentabor, quæ sunt grauia.Cic.I will not discusse or bring proofe of.Quæstio magna de diuinatione argumentantibus, potuetíntne, &c.Cic.Quid argumenter, qua de re dubitare nemo possiti Cic.Sed quid argumÊtor? Ci.But what do I go about to proue?
Lewis and Short: Latin dictionary
argūmentor, ātus, 1, v. dep. [argumentum]. I.To adduce proof of a thing, to prove: ego neque in causis, si quid est evidens, de quo inter omnes conveniat, argumentari soleo, Cic. N. D. 3, 4, 9; id. Verr. 2, 1, 57; id. Att. 3, 12: cum essem argumentatus, id. Brut. 80, 277; Liv. 39, 36 fin. —II.To adduce something as proof: atque ego illa non argumentabor, quae sunt gravia vehementer, eum corrupisse, etc., Cic. Clu. 24: multa, Liv. 33, 28.—III.To make a conclusion, to conclude: de voluntate alicujus, Cic. Inv. 2, 44; cf. Auct. ad Her. 4, 35.!*? Pass.: omnia argumentata nomina pistwqe/nta, Aufusius ap. Prisc. p. 792 P.