Aquilonius, Aliud adiectiuum, vt Aquilonia loca. Plin. Where the northwinde bloweth.Aquilonius sirus. Plin. A situatíon open to the north.Hyems Aquilonia. Plin. Cold with northen windes.
Lewis and Short: Latin dictionary
ăquĭlo, ōnis, m. [perh. from aqua, as bringing wet weather, or aquilus, dark, as bringing lowering and stormy weather]. I. A..Lit., the north wind; Gr. *boreas; plur., Cic. N. D. 2, 10, 26; Ov. M. 2, 132; 5, 285; 10, 77 al.; acc. to accurate nautical designation, north-one-third-east wind, between the septentrio and vulturnus, opp. to Auster Africanus or Libonotus, Sen. Q. N. 5, 16; Plin. 2, 47, 46, 119 sq.: horrifer Aquilonis stridor gelidas molitur nives, Att. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 68: cum ille vento Aquilone venisset Lemnum, Nep. Milt. 1, 5: Aquilo frigidus, Verg. G. 2, 404: densus, id. ib. 3, 196: stridens Aquilone procella, id. A. 1, 102: hiems aquilonibus asperat undas, id. ib. 3, 285: impotens, Hor. C. 3, 30, 3: clarus, Verg. G. 1, 460: Threïcius, Hor. Epod. 13, 3: ad aquilonem et ad austrum, Vulg. 1 Par. 9, 24; ib. Luc. 13, 29: ad aquilonem et meridiem, ib. Gen. 13, 14 et persaepe (in the Vulg. only in sing.).—Plur.: Africum Decertantem aquilonibus, Hor. C. 1, 3, 13: Neptunus classes aquilonibus arcet, id. A. P. 64 al. persaepe.—B.Meton. for the north: spelunca conversa ad aquilonem, Cic. Verr. 2, 4, 48.—II. Ăquĭlo, ōnis, m.; in mythology, the husband of Orithyia and father of Calais and Zetes, who dwelt in a cave of Hæmus, Cic. Leg. 1, 1, 3; Ov. M. 7, 3; Mel. 3, 5, 1; Val. Fl. 4, 432; Hyg. Fab. 14.
ăquĭlōnĭus, a, um, adj. [aquilo]. I.Northern, northerly, of the north: quae (regio) tum est aquilonia tum australis, Cic. N. D. 2, 19, 50 B. and K.: hiems, Plin. 17, 2, 2, 12: luna,
toward the north
, id. 2, 97, 99, 215: loca, id. 27, 13, 119, 144: Aquilonius piscis, a constellation (cf. aquilonaris), Col. 11, 2, 24 and 63; Plin. 18, 26, 65, 237.—II. (Acc. to aquilo, II.) Of or pertaining to Aquilo (as a person): proles, i.e.