Admoneo, ádmones, pen. cor. admonui, admonitum, pen. cor. admonêre. To warne: to exhort: to admonish, tell, or put in mind of: to aduertise: to aduise: to rebuke or tel of his sauit.Me locus ipse admonet.Cic.Putteth me in mind.Rectè admones.Cic.Rege in quiete sæpius admonito, vt, &c. Plin. Admoner adaliquid facìendum. Cic.Admonere ad aurem.Cic.To tell in his eare.Admonere aliquem verbis alterius.Cic.To warne in an ther mans name.Admonere flagello. Colum. To whippe or driue forth as they doe horses in a carte.Admonere de re aliqua.Cic.Amicissimè admonere quempiam, Cic.Illud me præclarè admones.Cic.Admonemur multa ostentis.Cic.Admonemur multa ab amicis.Plin. iunior. Admoneo te hoc & illud.Cic.Eam rem nos locus admonuit.Salust.Admoneo te huius rei.Liu. Admoneo te vt. Cic.Admoneo cum infinitiuo. Horat. Ast vbi me fessum sol acrior ite lauatum Admonuit.
Lewis and Short: Latin dictionary
ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one's mind, to put one in mind of (in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur, Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: in monente benevolentia, in admonente memoria, Ernest. no. 1663). I. In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical fact is brought to view, Zumpt, 439 and 615. (a).Absol.: qui admonent amice, docendi sunt, Cic. N. D. 1, 3: amicissime admonere, id. Att. 7, 26: si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat, Tac. A. 15, 45 fin.: admonitus in somnis, Vulg. Matt. 2, 22.—(b).Aliquem alicujus rei: admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae, Sall. C. 21: quoniam nos tanti viri res admonuit, id. J. 95: admonere aliquem foederis, Liv. 35, 13; 5, 51: judices legum et religionis, Suet. Tib. 33: admonitus hujus aeris alieni, Cic. Top. 1, 5: aetatis et condicionis admoneri, Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted: adversae res admonuerunt religionum, Liv. 5, 51; 5, 46, 6: veterum recentiumque admonens, Tac. H. 3, 24.— (g).Aliquem de aliqua re: de aede Telluris et de porticu Catuli me admones, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4: ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur, id. Rep. 1, 9: de moribus civitatis tempus admonuit, Sall. C. 5: admonuit eos de auxiliis Dei, Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of: de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam, Varr. L. L. 6, 40 Müll.—(d). With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.): ridiculum est te istuc me admonere, Ter. Heaut. 2, 3, 112: illud te esse admonitum volo, Cic. Cael. 3, 8: jam illud non sunt admonendi, ut, etc., id. Off. 2, 19, 68: illud me praeclare admones, id. Att. 9, 9: sin quippiam essem admonitus, id. Fam. 5, 8: multa praeterea ostentis, multa extis admonemur, id. N. D. 2, 66: eam rem nos locus admonuit, Sall. J. 79.— (e) With acc. and inf.: admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse, Cic. Planc. 34, 85 B. and K.: et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti, Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—(z) With a rel. clause: meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet, Cic. Fam. 5, 2.—(h) With ut or ne: admonebat me res, ut, etc., Cic. Off. 2, 19, 67: Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem, id. Fam. 9, 6: ea res admonet, ut, etc., Tac. A. 3, 25; so, corresp. with moneo, Sen. Ep. 24, 16.—(q) With the simple subj. (in the historians): simulque admonerent liberis suis prospiceret, Nep. Ph. 1: nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret, Tac. A. 13, 5: admonuit negotiis abstineret, Suet. Tib. 50: illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar, Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—(i) With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.): ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant, Cic. Verr. 2, 1, 24, 63: easdem decedere campis admonuit, Verg. G. 4, 186; so, Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas, id. A. 9, 109: sol acrior ire lavatum admonuit, Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150: nihil agere quod non prosit, fabella admonet, Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67: regrediendum (sc. esse sibi), Tac. Agr. 25.—(k) With ad and the gerund.: ad thesaurum reperiendum, Cic. Div. 2, 65, 134.—(l) With abl. of means or cause: de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur, Cic. Har. Resp. 21, 44: proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt, Caes. B. C. 2, 14: divinā admonitus plagā, Vulg. 2 Macc. 9, 11.—II. Esp. A.To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.: cum memor anteactos semper dolor admonet annos, Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet): admonuit dominae deseruitque Venus, id. 1, 5, 40: nomen, quod possit equorum Admonuisse, Ov. M. 15, 543.—B. Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun: cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis, Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.—C. In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor): telo admonuit bijugos, Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.: liberos verberibus, Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.