Absonus, pen. corr. Adiectiuum. That sowneth not well: that discorueth, or disagreeth: vntuneable.Homo voce absonus.Cic.He that hath an vntuneable voice.Clamor absonus. Apul. An ill fauoured, or vntuneable shoute or crie.Vox absona.Cic. Absonus per metaphoram, pro alienus, siue differens.Liu.Nec absoni voce motus erant.Neyther were his motions and gesures disagreeing to his uoyce.Fidei absonum.Liu.Not to be beleeued.
Lewis and Short: Latin dictionary
ab-sŏnus, a, um, adj.I.Deviating from the right tone, discordant, dissonant, inharmonious: sunt quidam ita voce absoni, ut ... in oratorum numerum venire non possint, Cic. de Or. 1, 25, 115: vox absona atque absurda, id. ib. 3, 11, 41.— Hence, II. In gen., not harmonizing with a thing, not accordant with, unsuitable, incongruous; constr. with ab or ( = alienus) with dat. or absol.: nec absoni a voce motus erant, Liv. 7, 2: nihil absonum fidei divinae originis fuit, id. 1, 15: fortunis absona dicta, Hor. A. P. 112.—Absol.: nihil absonum, nihil agreste, Quint. 6, 3, 107; cf. id. 12, 10, 32.—Adv.: absŏnē, discordantly, incongruously, Gell. 15, 25; App. Mag. p. 277.