Succurro, succurris, succurri, succursum, succúrrere. Virg.To helpe: to aide: to succor: to come in minde or remembraunce.Succurrere laborantibus. Cæ Succurrere atque subire.Cic.Succurrunt subsidia hæc tantis malis. Cæs. Dolori nostro succurrere. Propert. Expectationi aliquorum quám celerrimè succurrere.Cic.Infamiæ communi succurrere. Ci. To put away the infamie that goeth in general vpon al.Labori alicuius succurrere.Virg.Lapsis succurrere.Ouid.Miseris succurrere.Virg.Pudicitiæ & vitæ mulieris suceurrere.Cic.To helpe to saue the life and chastitie of his sister.Rebus succurrite læsis.Ouid.Ferre opem patriæ, succurrere saluti, fortunisque communibus.Cic.Vrbi incensæ succurritis. Vir. You helpe, &c. Neque mihi succurrebant verba.Cic.Neither did I remÊber the words, &c.Illud mihi succurrebat, graue esse me de iudicio patris iudicare. Cicero filius. This came into my minde, &c. or I remembred this.Vt quidque succurrit, libet seribere.Cic.Mirari succurrit. Plin. Succursum, Imperson.Liu. Cuius aduersæ fortunæ velit succursum.
Lewis and Short: Latin dictionary
suc-curro (subc-), curri, cursum, 3, v. n., to run under.I.Lit.A. In gen.: tempore eodem aliud nequeat succurrere lunae Corpus, Lucr. 5, 763; cf.: pagus Succusanus, quod succurrit Carinis, runs, i. e. lies under or behind, Varr. L. L. 5, 48 Müll.—B. In partic., to run or hasten to the aid or assistance of one; to help, aid, assist, succor (the predom. and class, signif.; syn.: subvenio, adjuvo, sublevo): ut laborantibus succurrat, Cic. de Or. 1, 37, 169: saluti fortunisque communibus, id. Rab. Perd. 1, 3: succurrit illi Varenus et laboranti subvenit, Caes. B. G. 5, 44: laborantibus, id. B. C. 2, 6; Sall. C. 60, 4: afflictis semper, Nep. Att. 11: suis cedentibus auxilio, Caes. B. G. 7, 80: domino, Cic. Mil. 10, 29: oppido, Auct. B. Afr. 5, 1.—2. Of things, to be useful for, good against: tantis malis, Caes. B. C. 3, 70. — Esp., of medicines: cannabis succurrit alvo jumentorum,
helps
,
relieves
, Plin. 20, 23, 97, 259: strangulationibus (crethmos), id. 26, 15, 90, 158: venenis fungorum (nitrum), id. 31, 10, 46, 119: dum succurrere humanis erroribus cupiunt, ipsi se in errores maximos induxerunt, Lact. 1, 3, 8.—Impers. pass.: se confidere munitionibus oppidi, si celeriter succurratur, Caes. B. C. 3, 80; 3, 52; Liv. 3, 58; Cels. 8, 4; Plin. 23, 1, 27, 56; Quint. 10, 7, 2: paratae lites: succurrendum'st, Ter. Ad. 5, 3, 6.—II.Trop.A. In gen.: licet undique omnes in me terrores periculaque impendeant omnia, succurram atque subibo,
I will encounter and undergo them
, Cic. Rosc. Am. 11, 31.—B. In partic., to come into the mind, occur to one (class.; esp. freq. after the Aug. period; syn. subit): ut quidque succurrit, libet scribere, Cic. Att. 14, 1, 2: illud etiam mihi succurrebat, grave esse, etc., id. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 6: alicui, Liv. 6, 12; Quint. 3, 4, 6; 8, 3, 81 et saep.: succurrit versus ille Homericus, etc., Aug. ap. Suet. Tib. 21fin.—Impers.: non succurrit tibi, quamdiu circum Bactra haereas, Curt. 7, 8, 21: neque cuiquam facile succurrat, Suet. Tit. 10.—With inf.: et illud annotare succurrit, unum omnino, etc., Plin. 7, 48, 49, 157: mirari succurrit, id. 17, 1, 1, 1; 34, 18, 51, 171.